Pero o que nunca temos en conta e que sempre está ahí é o adestramento invisible. Aqueles que os rapaces fan pola súa conta. Os partidos no parque (nun campo circular, cun palco que lles obliga a orientar o campo en diagonal), os "reis da pista" dos recreos (onde non só xogas cos amigos da túa categoría, senón con maiores e pequenos), os campeonatos escolares, as pachangas onde non vale "furar" e o balón é "alta" cando o porteiro non lle chega,... E claro, chegan os rapaces con dores nos talóns, nos xeonllos,... todo froito dese exercicio diario ao que os rapaces se ven sometidos. Pero, a pesar de que nalgúns casos é necesario descansar, que non nos falte ese fútbol da calle, onde toda a creatividade do xogador aparece para resolver problemas que nun campo de fútbol nunca lle poderiamos ofrecer: esquivar unha farola, facer unha "parede" cunha parede, aproveitar un escalón dunha aceira para frenar máis rápido, cargar a un contrario para que non te espeten nun valado,... Fútbol de supervivencia, pero tamén fútbol de verdade. Por todo esto e sempre que o corpo aguante:
DIVIRTÁMONOS XOGANDO AO FÚTBOL
Se as fotografías non son o suficientemente claras, calquera pode pasar polo Estadio Manuel Anxo Cortizo e certificar as condicións nas que se atopan. Os azulexos caen cada día. As paredes desfanse pouco a pouco. O perigo e as condicións hixiénicas son cada día máis penosas e o exemplo para os moitos equipos que nos visitan cremos que non é o que nos debe representar como entidade deportiva e como concello. Se queremos que os centos de rapaces que se ispen, duchan e visten aquí sexa o mellor posíbel, ¿non teremos algunha solución para esta auténtica desfeita?
