O ADESTRAMENTO INVISIBLE

Sempre á hora de planificar un traballo anual tódolos adestradores nos atopamos cun problema. Que cantidade de exercicio imos facer. Canto lle imos adicar á resistencia, canto a forza, canto ao desmarque, canto ao remate de cabeza,... E calculamos, facemos números para non facer de menos, nin de máis. A medida xusta e necesaria, algo que xa de por si resulta moi difícil e máis tendo en conta que non so temos que calcular un ano, senón os 10 anos que os rapaces pasan na Escola. E decidimos: 3x3 cun comodín nun espazo de 20x20m, por exemplo. E cremos que esto chega para facer unhas grandes persoas e uns futbolistas capaces de pensar por eles mesmos.


Pero o que nunca temos en conta e que sempre está ahí é o adestramento invisible. Aqueles que os rapaces fan pola súa conta. Os partidos no parque (nun campo circular, cun palco que lles obliga a orientar o campo en diagonal), os "reis da pista" dos recreos (onde non só xogas cos amigos da túa categoría, senón con maiores e pequenos), os campeonatos escolares, as pachangas onde non vale "furar" e o balón é "alta" cando o porteiro non lle chega,... E claro, chegan os rapaces con dores nos talóns, nos xeonllos,... todo froito dese exercicio diario ao que os rapaces se ven sometidos. Pero, a pesar de que nalgúns casos é necesario descansar, que non nos falte ese fútbol da calle, onde toda a creatividade do xogador aparece para resolver problemas que nun campo de fútbol nunca lle poderiamos ofrecer: esquivar unha farola, facer unha "parede" cunha parede, aproveitar un escalón dunha aceira para frenar máis rápido, cargar a un contrario para que non te espeten nun valado,... Fútbol de supervivencia, pero tamén fútbol de verdade. Por todo esto e sempre que o corpo aguante:

DIVIRTÁMONOS XOGANDO AO FÚTBOL